ANLAT DEMESİN

Sezen söylüyor o içiyordu aslında içmesini de pek bilmezdi de şarabı pek severdi. Önce Sezen’den dinledi “Yalnızlık Senfonisi”ni sonra  Sertap’tan, Candan’dan, Model’den,  Serenay’dan… Bir yandan içiyor bir yandan şarkı bittikçe başa alıyordu…Hani bazen bir şarkıyı kusana kadar dinlemek istersin. O söyler sen ağlarsın. O söyler sen içersin. Sen haykırırsın aslında ama o söyler senin yerine. Bu şarkı da öyle bir şarkıydı bugün onun için işte. “Alışır her insan alışır her insan zamanla kırılıp incinmeye…” Alıştım mı diye sordu kendine. Alışsa bu kadar içer miydi?  Bu şarkı dönüp dururken gözyaşları yanağını yakar mıydı? Eli telefona gitti. Telefon rehberinde o kadar çok kişi vardı ki. Gözlerine inanamadı Benim bu kadar arkadaşım mı varmış, diye düşündü bir an öyle baktı kaldı telefona. Eee bu kadar arkadaşım varsa neden bu saatte arayabileceğim beni dinleyebilecek kimse yok? Birçok kişi onu arardı oysa. Ama onun arayacak tek bir arkadaşı bile yoktu ne garip. Kim sorsa ona nasılsın diye iyiyim diyordu zaten. O da anlatmak istemiyordu. Öyle biri olmalıydı ki  bu arkadaş onu  aradığında  ne oldu, anlat dememeliydi.  Sadece birden kapısında belirivermeliydi onu gözü yaşlı karşılayan arkadaşını gördüğünde koy bir Türk kahvesi de kız hem türkü söyleyelim hem ağlayalım demeliydi. Sonra öylece omzunda saatlerce ağlamalıydı.  Akşam huzurla uyumalıydı. Sabah kalktığında hiçbir şey olmamış gibi bir çocuk misali sesleri kısılana kadar çatlayana kadar gülmeliydiler. Ama anlat dememeliydi asla. Her anlat diyen. Önce anlattırıyor. Sonra canını yakıyordu. Anlat demesin. Yanında olsun sadece. Sonra öyle plan yapmadan onu aradığında haydi bu hava kaçmaz biraz nefes alalım dediğinde itiraz etmesin. Nasılsın sorusunu sadece kibarlık olsun diye sormasın. İyiyim iyi rolünü yapmasına izin vermesin. Ağlamaya başladığında sen güçlüsün bak hayatta neler var demesin. O anda o yükün ona ağır geldiğini anlasın. Ama anlat demesin… Anlat demesin…